ΡΩΜΑΝΙΑ ........ (Aναλυτικά σε word)
Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ»
ΠΟΤΕ ΕΠΕΝΟΗΘΗ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

Όπως είναι γνωστό στους επιστημονικούς-ιστορικούς κύκλους, ο όρος Βυζαντινός είναι ανύπαρκτος και πλαστός στη διάρκεια όλης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι και τη πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, όταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κων/νος ο Παλαιολόγος αποκαλείτο <<Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και Βασιλεύς των Ελλήνων>>.

Όταν λέμε Βυζάντιο, επιστημονικά-ιστορικά, εννοούμε την πόλη που ίδρυσε ο Βύζας τον 7ο π.χ. αιώνα, ενώ την πόλη που ίδρυσε ο Μέγας Κων/νος την ονόμασε Ρωμανία. (Νέα Ρώμη, την Κων/πολη). Ακόμα και στις εμπορικές συναλλαγές τους με άλλες χώρες όλοι οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν τον όρο Ρωμανία.
Οι δέ κάτοικοι ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους.
Το όνομα αυτό δεν άλλαξε ούτε με το διαχωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολή και Δύση το 395 μ.χ. από τον Αρκάδιο και τον Ονώριο.
Όμως όπως λέει ο Νίτσε περίσσευσε η ζήλεια των Φράγκων και από το 1562 με τον Ιερώνυμο Βόλφ στη Γερμανία, επεβλήθη η πλαστογραφία του ονόματος (τι μας θυμίζει πάλι αυτό;) από Ρωμανία σε Βυζάντιο!!! (δικό μας βέβαια όνομα και αυτό).
Ρωμανία λοιπόν την αποκαλούσαν, όχι μόνο οι Ρωμηοί κάτοικοι, (Ρωμη-ός), αλλά και όλοι οι λαοί της Ανατολής, οι Οθωμανοί και οι Άραβες μέχρι σήμερα «Ρουμ» την αποκαλούν που σημαίνει τον Ορθόδοξο Χριστιανό και οι Τούρκοι με την ονομασία Ρούμ-ελη έλεγαν την «χώρα των Ορθοδόξων» Ρωμηών, τα Βαλκάνια, παρόμοια οι Άραβες «Μπλάντ αρ Ρουμ». ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΕΠΕΒΛΗΘΗ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΟ;
Ποτέ οι Φράγκοι δεν θα συγχωρήσουν τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη, στη Νέα Ρώμη, στη Κωνσταντινούπολη. Γι' αυτό μιλάνε τόσο απαξιωτικά για τον Μέγα Κωνσταντίνο, και γι' αυτό σπάνια ονοματοδοτείται κάποιος Φράκος σε Κωνσταντίνο..
Και την ονόμασαν «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», με τον περιορισμένο γεωγραφικό χώρο του αρχαίου Βυζαντίου, τη Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η αίγλη της Αυτοκρατορίας στα μάτια των μεταγενεστέρων. Υπήρχε άλλωστε η θρησκευτική διαμάχη του filioque, που υπέκρυπτε τον επεκτατικό ηγεμονισμό των Παπών και Βασιλέων της Φραγκικής Δύσεως, και η προσπάθεια του Καρλομάγνου και των επιγόνων του να ταυτίσουν τον όρο «Ρωμαϊκή» με την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους».
Επίσης η Σερβία, η Βουλγαρία, η Βλαχία, η Μολδαβία, ήταν επαρχίες τότε της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όχι κράτη όπως σήμερα. Όμως με τη πτώση της Κων/πόλεως άρχισε η μεγάλη Ιδέα και των Σέρβων, και των Αλβανών, και των Ρώσων κλπ φέροντες μάλιστα το κατ'εξοχήν έμβλημα της Αυτοκρατορίας τον «δικέφαλο αετό» σύμβολο της ένωσης Ανατολής - Δύσεως, ως εθνικό έμβλημά τους!!!
Για να επικοινωνούμε λοιπόν με τους Δυτικούς, δεχθήκαμε και εμείς την πλαστογραφία του ονόματος, «Βυζάντιο» αντί για Ρωμανία.. αφού πλέον επεκράτησε παγκοσμίως και ας ευχηθούμε να μην ξαναπλαστογραφεί και το άλλο όνομα, Μακεδονία...

Τι λέγει για το «Βυζάντιο» ο μεγαλύτερος σύγχρονος Βρεττανός Βυζαντινολόγος
ΛΙΓΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ______ SIR STEVEN RUNCIMAN

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΕ Μ.Μ.Ε.
ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ... ΠΟΤΕ!

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ)
ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;

ΑΙΤΙΑ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Β. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΠΡΩΤΗ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ 13 Απριλίου 1204

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ σημαντικότερα βιβλία πού έχουν γραφεί για την Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους είναι τού ERNLE BRADFORD, THE GREAT BETRAYAL (Η μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανική μετάφραση (der verrat von 1204) το 1978 (σσ. 322). Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια και περιέχει και σειρά πινάκων τού ζωγράφου PALMA IL GIOVANE (ΙΣΤ' αιώνα)..
Ο συγγραφέας, αποτιμώντας αντικειμενικά τα πράγματα, χαρακτηρίζει την άλωση και λεηλάτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ως μια «από τις φοβερότερες πράξεις της Ιστορίας». Ονομάζει, μάλιστα, την Πόλη «προμαχώνα της Δύσεως». «Ο χωρισμός και απομόνωση της ανατολικής από τη δυτική Ευρώπη ανάγεται σε τελευταία ανάλυση σε αυτό το γεγονός».
Οι συνέπειές του είναι αισθητές ως σήμερα. Στη διάσπαση της Αυτοκρατορίας ο συγγραφέας αποδίδει το μεταγενέστερο «βαλκανικό πρόβλημα», ως και τη διαίρεση της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική.
Ως κύριο αίτιο της εκτροπής της Δ' Σταυροφορίας θεωρεί το μίσος των Φράγκων κατά της Ορθοδόξου Ανατολής. Καταδικάζει τη στάση τού Πάπα και των δυτικών Χριστιανών για την «καταστροφή ενός χριστιανικού πολιτισμού» και αποκαλεί τούς καταστροφείς Σταυροφόρους «βαρβάρους».
Σημαντικότατη είναι η διαπίστωσή του, ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών στα 1204, ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453. Οι δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι Μουσουλμάνοι δύο αιώνες μετά».
Δέχεται δε και αυτός, ότι μία από τις σοβαρότερες συνέπειες τού 1204 ήταν το άνοιγμα τού δρόμου των Τούρκων προς την Ευρώπη.
Χρειάστηκε, πραγματικά, πολλή τόλμη και ευσυνειδησία για να γραφεί αυτό το βιβλίο, ένα από τα λίγα πού έχουν γραφεί για την «προδοσία τού 1204», διότι η δυτική ιστοριογραφία φροντίζει επιμελώς να ρίχνει το φώς της έρευνας μονομερώς στο 1453...

Τι αναφέρει ο διάσημος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν